Doğru bulanlar kampında işçiler, işsizler, kadınlar, devlet idaresinde yer alan memurlar ve gençler var. Doğru bulmayanlar kampı da işçiler, işsizler, kadınlar, devlet idaresinde yer alan memurlar, yazarlar, gazetecilerden oluşuyor.

Doğru bulmayanlar, neden doğru bulmadıklarını anlatacak bir söylem, yenilenme ve panzehir geliştiremediler. Hükümeti eleştirmekten, kendilerinin ne istediğini, doğrunun ne olduğunu anlatmaya sıra gelmedi bir türlü.

Bekir Ağırdır’ın doğru bildiklerimizle gündelik hayatımızdaki tercihlerimiz arasında ciddi bir yarılma var” tespitini şöyle okudum: Örnek olacak bir yaşantı yerine, akıl veren olmak:

İnsanların konuşmasına sınırlama getirilmemesinden bahsedildi, ama bizden farklı konuşanlar oportünizmle, revizyonizmle, gericilikle  suçlanarak dışlandı. Dayanışmacılığın ne kadar önemli olduğu vaaz edildi, ama hastanede yatan bir arkadaşın ziyareti akla bile gelmedi. Coca Cola’nın zararları, Hindistan’da su kaynaklarının kurutulması örneğiyle delillendirildi, ama alışveriş arabasından eksik olmadı. ABD filmlerinin emperyalist kültür propagandası olduğundan şikayet edildi, ama bu filmlerin efektleri, görüntüleri ne kadar başarıyla kullandığı yorumları yapıldı.

****
Yeni bir şey olmamasına rağmen “Dünyayı korku imparatorluğu idare ediyor” teorisi yeni bir şeymiş gibi sahiplenildi, ama bu korku tohumlarının ne zaman atıldığını araştırmaya, maç seyretmekten, kafa çekmekten zaman kalmadı. Korku üzerine yıllardır araştırma yapanlardan – bizim gibi düşünmedikleri için - yardım istemek, onlarla birlikte çalışmak gereksiz görüldü.

***
Dünyayı değiştirmeye kalkma, kendini konuştuklarına uygun hale getir yeter.

***
Dieter Duhm’un Kapitalizmde Korku’sunu okumanın tam zamanı değil mi?