2015’ten bu yana, Avrupa’ya ulaşmaya çalışan yaklaşık 30.000 insan Akdeniz’de hayatını kaybetti ya da kayboldu. Sadece bu yıl denizi geçmeye çalışırken yaşamını yitirenlerin sayısı 1.500’e yaklaştı.

Avrupa Birliği, insan kaçakçılığıyla mücadele ve sığınmacıların girişini enegelleme yerine kullandığı „düzensiz göçü engelleme“ hedefini sık sık vurguluyor. Ancak sahadaki uygulamalar insaniyet ilkesini sorgulatıyor.

Örneğin geçtiğimiz Ağustos ayında, sivil bir deniz kurtarma gemisine Libya sahil güvenliği tarafından 20 dakika boyunca ateş açıldı.

Gemide 87 mülteci bulunuyordu. Mucize eseri kimse yaralanmadı.
Bu, sivil kurtarma ekiplerine yapılan en ciddi saldırılardan biri olarak kayıtlara geçti.

Buna rağmen AB, Libya'yla iş birliğini sürdürme kararında. İnsan hakları kuruluşları ise yıllardır uyarıyor: Libya sahil güvenliği ve bölgedeki bazı milis güçleri, mültecilere kötü muamele ve sistematik şiddet uyguluyor.

Nitekim Ekim ayında yaşanan bir başka olayda, Libya’daki General Haftar’a bağlı milisler bir göçmen teknesine ateş açtı. Bir kişi hayatını kaybetti, çok sayıda kişi yaralandı. Görüntüler, göçmenlerin paniğini ve yardım çağrılarını gözler önüne serdi.

Bu yıl 16.000 mülteci zorla Libya’ya geri gönderildi. Uluslararası raporlar, bu kişilerin Libya'da işkence, tecavüz ve keyfi tutuklama gibi ağır ihlallerle karşı karşıya kaldığını ortaya koyuyor.

Diğer yandan, sivil deniz kurtarma örgütleri de baskı altında. İtalya, bu gemilere her kurtarma sonrası limana dönme zorunluluğu getirdi.Bu süreçte yeni kurtarma operasyonları yapmaları yasak. Aksi halde gemiler bağlanıyor.

İnsaniyet ve düzen…
Siyasetçiler sık sık böyle söylüyor.
Fakat Akdeniz’de kaybolan her can, bu sözlerin karşılığını yeniden sorgulatıyor.

Uluslararası hukuk uzmanları bu uygulamaların, denizde yardım yükümlülüğüne aykırı olduğunu savunuyor. Avrupa Komisyonu ise tüm bu iddialar karşısında sessizliğini sürdürüyor.

Ve geriye tek bir soru kalıyor:
Avrupa için sınır güvenliği mi, yoksa insan hayatı mı öncelikli?